నిజం...

ప్రపంచం ఒదిగే వుంటుంది-
ఎందుకో అర్ధం కాదు.
ఈ విశ్రుంఖల బంధాల్ని తెంచుకుని
బయటపడితే బాగుండుననిపిస్తుంది!
విచ్చుకత్తుల పహారాలో బ్రతుకుతున్నట్లు-
ఇనుప సంకెళ్ళలో ఇంకెన్నాళ్ళు?
విత్తుని చీల్చుకుని బయల్పడే
మహా వృక్షం లాగ-
మేఘాల్ని విదుల్చుకుని రాలే
తుఫాను చినుకు లాగ-
రాతి పరదాల మాటున దాగిన
ఈ బంధాల్ని బయటకు లాగి
విసిరేయాలనిపిస్తోంది.
ఎన్నో రాత్రులు గతించాయి-
హృదయ స్మశానంలో గూళ్ళు కట్టుకున్న
నైరాశ్యపు గబ్బిలాల్ని తరమలేదు.
ఏమిటో ఆ బంధం?
భూమ్యాకాశాల లాగు .
వింటున్నావా నేస్తం -
మనస్సు ఘోష
నిన్నువదలి ఎటో వెళ్ళిపొమ్మని.
పాపం దానికేం తెలుసు హృదయ మధనం!
విశ్వాసం లేనిదది.
దొర్లుతున్న గులక రాళ్ళకింద నలుగుతున్న
జీవాల రోదన.
నవ్వొస్తోందా- నను చూస్తుంటే -
ఈ విశాల విశ్వంలో నేనొక్కడినే అయినట్లు-
మరొక్క మాట-
మళ్లీ అదే నైరాశ్యం- ఎందుకో అర్ధం కాని తత్త్వం.
కాని ఇది నిజం-
ఎప్పటికీ-
ప్రపంచం-
ఒదిగే వుంటుంది!