శవాలు

చిన్న చిన్న ఆలోచనలు మీగడతరకల్లా తేలుతుంటే
గోదారి ఒడ్డున సన్నజాజి పందిరి క్రింద
పండువెన్నెల్లో నిల్చున్నాను-
అలోచిస్తో!
గోదారి అలలు నిశ్శబ్దంగా
నిమిషాలు లెక్కపెడ్తూ సాగిపోతున్నాయి-
నన్ను చూస్తూ.
కెరటాల్లో కదలిపోతున్న ప్రతి బిందువూ
స్వచ్చమైనదే-
' హిమబిందు ' వంత !
జోరుగా వీస్తున్న గాలివాటుకి
ఎటో ఎగిరి పోయింది -
నా కల్లోల హృదయం.
వెతుక్కుంటూ బయల్దేరాను.
ఆలోచనలు మాత్రం కదల లేదు.
బిక్క చచ్చిన శవాల్లా అక్కడే పడున్నాయి.
పురాతన త్రవ్వకాలలో దొరికేవన్నీ ఎప్పటికీ శిధిలాలే-
నిజాలు కావు!
కాళ్ళకి తగులుతున్న ఇసక కళ్ళకి కన్పించకుండానే
ఇబ్బంది పెడుతోంది అడ్డంపడుతూ!
వంగి ముచ్చటగా మందలించాను- కానీ వినలేదు.
బహుశః ఇది కూడా నా ఆలోచనల్లాంటిదేమో!
అరమైలు క్రితం వదిలి వచ్చానా కుక్కపిల్లని -
అయినా వెతుక్కుంటూ వచ్చి
ఇంటి గుమ్మం ముందు చెవులు వాల్చి నిలబడింది-
లిబర్టీ లా !
కళ్ళు మూసాను ఒక్కక్షణం. చిమ్మ చీకటి.
భయంతో కళ్ళు తెరిచాను- ఇక్కడా చీకటే !
కానీ ఒక్కటే మెరుస్తూ కన్పిస్తోంది!
హృదయం!
దూరంగా!
పరిగెత్తి పోయాను దాని దగ్గరికి.
చక్కని ప్రదేశం- చాలా అనువైనది 'దాని' కోసం!
'గోదారి' కూడా ఆగి వేచిచూస్తోంది.
నా దగ్గరున్న బిక్కచచ్చిన 'శవాల్ని' పాతి పెట్టేందుకు
నేను తీస్తున్న గోతిలో గుప్పెడు మట్టి పొయ్యడానికి!
***
- ౧౯ -౦౭- ౨౦౦౫
హైదరాబాదు

నిజం...

ప్రపంచం ఒదిగే వుంటుంది-
ఎందుకో అర్ధం కాదు.
ఈ విశ్రుంఖల బంధాల్ని తెంచుకుని
బయటపడితే బాగుండుననిపిస్తుంది!
విచ్చుకత్తుల పహారాలో బ్రతుకుతున్నట్లు-
ఇనుప సంకెళ్ళలో ఇంకెన్నాళ్ళు?
విత్తుని చీల్చుకుని బయల్పడే
మహా వృక్షం లాగ-
మేఘాల్ని విదుల్చుకుని రాలే
తుఫాను చినుకు లాగ-
రాతి పరదాల మాటున దాగిన
ఈ బంధాల్ని బయటకు లాగి
విసిరేయాలనిపిస్తోంది.
ఎన్నో రాత్రులు గతించాయి-
హృదయ స్మశానంలో గూళ్ళు కట్టుకున్న
నైరాశ్యపు గబ్బిలాల్ని తరమలేదు.
ఏమిటో ఆ బంధం?
భూమ్యాకాశాల లాగు .
వింటున్నావా నేస్తం -
మనస్సు ఘోష
నిన్నువదలి ఎటో వెళ్ళిపొమ్మని.
పాపం దానికేం తెలుసు హృదయ మధనం!
విశ్వాసం లేనిదది.
దొర్లుతున్న గులక రాళ్ళకింద నలుగుతున్న
జీవాల రోదన.
నవ్వొస్తోందా- నను చూస్తుంటే -
ఈ విశాల విశ్వంలో నేనొక్కడినే అయినట్లు-
మరొక్క మాట-
మళ్లీ అదే నైరాశ్యం- ఎందుకో అర్ధం కాని తత్త్వం.
కాని ఇది నిజం-
ఎప్పటికీ-
ప్రపంచం-
ఒదిగే వుంటుంది!